მაშინ, როცა თვალებში ყველაზე მეტად სევდა მედგა, დროებითობის თეორია გამოვიგონე.
დროებითობა მძიმეებია – სუნთქვისშემკვრელი მომენტები , როცა ბედნიერებისგან თვალებს ხუჭავ და ცდილობ კონკრეტული წუთის გემო ან სუნი დაიმახსოვრო.
***
ზღვა სუნთქავს ჩემს ფეხებქვეშ, მარილი ნელ-ნელა ედება სხეულს და სიცივე მიტანს. ვეშვები და წელთან დახვედრებული ხელის შეხებას ვაგემოვნებ.
,,გამთენიამშვიდობისა” – გეუბნები ისე, რომ ცას არ ვაშორებ მზერას. შენ შავ თვალებს ნელ-ნელა აყოლებ ჩემს ნაკვთებს და ტუჩებთან ჩერდები, მიღიმი, მეც ტუჩის კუთხე მეკეცება და ღრმა ამოსუნთქვას ვატან ჩემს სიმშვიდეს.
,,ნახე, რა ფერია ცა” – ჩაწნულ თითებს მაშორებ და მაღლა იშვერ, სიცივეს ვსუნთქავ.
,,რატომ ვერასდროს ექნება ცას ჩემი თვალების ფერიც?” – შენი ხელი ჩამომაქვს სივრციდან და ვცდილობ, დავიმახსოვრო, რამდენი ძარღვი გეტყობა მაჯაზე. შენ კითხვაზე არ მპასუხობ, ცხვირზე მკოცნი, ფიქრებს გინაწილებ.
,,გამთენიამშვიდობისა, გოგონა” – მაბამ, მე წამწამებს გახებ ლოყაზე და ზუსტად ვიცი, რომ შენთან შეხება ტალღების შეჯახებას ჰგავს.
მარილი ისევ მედება სხეულზე, თვალებში უკვე გამთენია მიდგას და ვიმახსოვრებ ზაფხულის ბოლო დღის გემოს.
,,ჩემი თვალების ფერიც ვერასდროს ექნება ცას” – ისევ მაბამ , ვეშვები და ვგრძნობ , რომ ცის სუნი გაქვს. შენ დილის სიმსუბუქე მოგაქვს.
Weirdo's Diary 